Anatomia ogólna prącia podobna jest u wszystkich gatunków ssaków. Męskie prącie składa się z długiego trzonu i rozszerzonego zakończenia zwanego żołądzią, a całość okryta jest ściśle przylegającą powłoką skórną. Jedynie w okolicy żołądzi znajduje się luźny fałd skórny zwany napletkiem. W niektórych przypadkach, ze względu na utrzymanie odpowiedniej higieny lub w myśl pewnych zasad religijnych przeprowadza się zabieg usuwania napletka, zwany obrzezaniem.
Wzdłuż trzonu prącia przebiegają dwa skupiska tzw. ciał jamistych oraz cewka moczowa. Ciała jamiste posiadają bardzo skomplikowany i rozbudowany system naczyń krwionośnych, do których w czasie pobudzenia płciowego napływa krew tętnicza. W okresie podniecenia, ciała jamiste w prąciu powoli wypełniają się krwią, w efekcie czego następuje tzw. faza obrzmienia (tumescentio). W tym momencie widać już wyraźne zwiększenie objętości narządu, jednak nadal zachowuje on wiotkość. Dopiero po pełnym wypełnieniu ciał jamistych krwią, następuje całkowita erekcja i stwardnienie prącia (rigiditas). Po dostaniu się ok. 80-150 ml krwi, ciała jamiste stają się tak sztywne, iż bez problemu opierają się na strukturach kostnych miednicy mniejszej. Wówczas dochodzi do zjawiska uniesienia prącia. Naczynia krwionośne posiadają specjalne zastawki które nie pozwalają odpłynąć krwi z powrotem do krwiobiegu. W prawidłowych warunkach zanik wzwodu powinien ustąpić dopiero z chwilą wytrysku, kiedy to pod wpływem odpowiednich bodźców z układu nerwowego zastawki otwierają się, umożliwiając odpływ krwi i stopniowy spadek ciśnienia w ciałach jamistych.
Podsumowując można powiedzieć, że erekcja jest rezultatem dwóch aspektów krążeniowych:
- Pierwszy - to nagłe poszerzenie naczyń krwionośnych prącia spowodowane zwiększonym przepływem krwi (16 razy większym niż normalnie).
- Drugi - to silne wypełnienie prowadzące do wzrostu ciśnienia w ciałach jamistych.
